دريا
اندرون من عجب دريايي است!
صبح تا شب كار او شيدايي است!
موجــهايش در نـَـــوردد روح را
مي برد با خويش كشتي نوح را
ماهي سرخي بوَد در قلب او
گاه سرگردان و گاهي در ره، او
عمق دريا مملو است از درّ ناب
ماهي سرخم : برو آنرا بياب
ره دراز است و بسي پر پيچ و تاب
در كمين بنشسته است ابليس ِ ناب
گرچه آن اعماق تاريك است ، ره
عشق ميخواهد كه گردد نور ِ ره
و حضورت همه جا با من بود
ومن تورا حس ميكردم
در نسيم خنك دريا ، در قطرات باران ، تو در پرتغالهاي كوهي جادهء چالوس هم بودي نارنجي پر رنگ !تو آن روز هم آنجا بودي! در بالهاي بريدهء آن مرغ دريايي كه اسير دست پدري مهربان بود كه تمام تلاشش نشاندن لبخندي بر لبان كودكش بود! تو را ديدم در نگاه مضطرب و غمگين آن مرغك اسير ِ پاي به بند كه از سپيدي پرهايش ديگر نشاني نبود !
همه جا هستي خوب من و چه صبوري!!
بعد نوشت:
بايد كه دل خويش چون موج دريا بيني كه آتش از ميان آن موج بر آيد ، و تن در آتش بسوزد ، درخت وفا از ميان آن سوخته بر آيد ، ميوهء بقاي ظاهر شود، و چون ميوه بخوري آب آن ميوه به گذر دل دل فرو شود، فاني شوي در يگانگي ِاو. ( ابولحسن خرقاني)
دو روز پيش از جوارش رد شدم ولي فقط رد شدم و اگر اوضاع بدين منوال ادامه يابد باز هم رد خواهم شد و من نميخواهم فقط رد شوم بايد چاره اي انديشيد ! كي مياد بريم خرقان؟!!!
ببينيد، ببينيد، زماني، چو گردو شده بودم