بيـا بيـا دل مـن باز بــــي قرار شدســـت
شكنج زلف تو در نزد من چو دارشدست
بيـــا بيـــا و قــــــد ســرو را به من بنما
بيــــا بيـــار برايم دو جام مي صنـــــما
بيــا بيــار بــــرايــــم از آســــمان خــدا
سبد سبد گل ابر و ستاره هاي خـــدا
بيـــا بـراي دلـــم باز شعــر نـاب بخوان
از آن كتاب پر از رمز و التهاب بخــــــوان
بيـــا بيــا كــه درختــان بــاغ زرد شدســــــت
بيا ببين كه دو دستان من چه سردشدسـت
بيـــا بــــــراي دلـــــــم بحــــــــري از نگاه بيار
نسيــــــــم صبـــــــح بهـــاري به هر پگاه بيار

(راحله)

             

پ ن :

آفرينش چيزي جز تجلي نيست، يعني همان ظهور جمال الهي در آينهء انساني . نوعي اتحاد و يگانگي ميان ربوبيت و انسانيت كه از سر منزل عشق انساني به سر حد كمال يعني عشق رباني در حركت است. و شعلهء آن از روز ازل در جان آدمي روشن است.

"اگرچه در حقيقت عشق طبيعي ادني منزلي است كه عشق،  تاثير كبريت احمر كبرياست كه در نور ديده جان زده است. از آن كيميا جاني از ازل در جان جان پوشيده است." ( عبهرالعاشقين،روزبهان بقلي )