مرغ شيدا

چو مــرغي ميشود اين دل چــــو ذكر يـار مي آيـــد

ز خــود، گــــــم گشــته و شيــدا پي دلدار مي آيـــد

الا اي دلبـــر زيـــبــــا كـــه بــردي مــرغ ايـــــن لانـــه

 تـــو بــــردي مــرغ و غــافــل بــــود  اما صـاحب خانه

زمــانــي كز شـراب غفــلت او افتان و خيــزان شــد

بـديدش مرغ هم بيرون شدست و خانه ويران شد

و او دانست آن مرغي كه ميپرّد زماني از لب بامي

خصوصــا نوع وحشـــي بر نمي گـــردد به آســاني

عشق بازي

عــــشــــق بـــازي ميـــكنـــد هر دم دلم با روي تو

دســتــهـــا را بــــرگشــوده بــــرده اندر مــــوي تو

در فراغــــت، روزها در خود شـــــدم چون آن كَشَف

در شبـــانگاهان ِمهتابي،چو مجنـــــون در شعَـــف

در سكـــوتِ شب، چنان از خويشــتن بيگـــانــه ام

كــز درون، فريـــاد ، ويــران ميكنــد ايـــن خانـــه ام

حس ِبي گاهِ مرا هر كس نداند چيست ،چيست!

آنكســي داند مرا ،كز خويشتـن خاليست ، نيست.

(راحله)